ağlayamamanın yüzümde yarattığı kalakalmışlığı doldurmak için sana dönüyorum yüzümü, gözlerin gözlerimi seçmiyor, yüzümde ne gördüğünü kestiremiyorum. yüzün aklımdan çıkmıyor, gözlerinin zaman geçtikçe çizgi çizgi oluşunu seyrediyorum. sığındığım yerin aslında bir oyuktan daha fazlası olmayışına, diyorum alışırım, alışmak zor değil; ama yüzün gitmiyor gözümün önünden. koskoca bir filmin birkaç dakikasından koparılıp alınmış beş saniyelik bir görüntü, içini susarak boşalttığın gülümsemen döndükçe dönüyor, aklımda giderek somutlaşan ağırlığı sana tarif edemiyorum.