yok olmalı tekinsiz cümleler kurmak istiyorum. ya da gözlerimi bulutlara emanet edişimden bahsedebilirim birazcık. "insan mal gibi bir yere bakmak ister öyle" öyle bakıyorum tahtada olan bitene. yüzüm bir daha hiç kıpırdamayacak gibi. dudaklarımı aralayamıyorum. "diyecek bir şey yok, diyeceğin bir şey yok, diyebileceğim bir şey yok, zaman" diyor, kendi kendime kaç kez tekrarladığımı kestiremiyorum. yanağım avucumun içinde küçüldükçe küçülüyor, bir an yüzüm yok sanıyorum. dudaklarım uyuşuyor ağlamamak için bakışlarımı yerden kaldırıyorum. "nasıl," diyorum "birden bu kadar sen kokabilir burası?"