insanın içindeki o "ararsam bulacağım, bulursam canım yanacak" hissine karşın ne yapıp edip, zamana yayıp aradığını bulması ve gerçekten de bulunca canının yanması ne salak şeydir. biliyordum, ararsam yüzünü görecektim, biliyordum sana dair sakladıkları vardı. ararsam mutlaka bulacaktım. bir aradım buldum, yetinmedim iki aradım buldum. bulduğum gibi de gözlerim doldu. salağım çünkü. dokununca iyileştirebileceğime inanmak istiyorum ve içimde bir yer, içimde keskin, koyu, sert bir yer biliyor gibi, dokunsam iyileşmeyeceksin. iyileşmeyeceksen canımı şimdiden kendim yakayım ki, kafama kazıyayım ki izleri geçmeyecek ruhundakilerin, sonra dönüp de kendime "biliyordum" diyeyim. diyeyim ki acısını kendimden çıkarayım yine olan bitenin; çünkü en kolayı kendi canımı yakmak. en kolayı "aptal kafam" diye yatağa büzülüp ağlamak. ya hayal kırıklığına uğrarsan bir kez daha, ben sebep olursam. gidişini görürsem. elimi hiç tutmadan bırakırsan. yetemezsem sana. aldığın nefes daha fazlasını isterse. gelmeden gidersen.