kafamın rahatlıktan genişlediği yaz aylarını özledim. yazı değil ama. alışmak iyi değil ya. neresi iyi alışmanın. elinde olmadan bitip tükenecek şeylere alışmanın neresi iyi olabilir. sanırım bazı şeylerin sabit kalabileceğine inanmam için görmem gerekiyor. yani inanmalıyım ki gerçekten her ilişki boka sarmıyor. öncesinde düşündüğü şeyler sonrasında insanın başına geliyorsa, hiç değişmeden hem de, neden inansın ki? çok sevdiği için asla birleşmek istememek o kadar da anormal değil; çok sevdiğin şey sevildiğini öğrendiğinde değişecek zaten. burası hiç sapmıyor. yalnızlıktan şikayet etmiyordum ben, geldiğine de üzülmemiştim. gideceğine fena halde kafam bozuluyor ama. yo, üzülmüyorum. üzülmeyecek kadar heveslenmemeyi bi parça da olsa öğrendim. ama boyuna kırılmak da sağlıklı değil. boyuna inanmak istediğin bi şeylerin sarsılması. temelinin sağlam olduğunu sandığın şeylerin çatlayarak dağılması.